Waklert 150- Substancja czynna: ARMODAFINIL- 150 mg- działanie ok. 8 godzin- Zaczyna działać po ok. 60 minutach

Ilość blistrów	Ilość tabletek	Cena za 1 tabletkę	Wartość
1	10 szt.	9 zł	90 zł
3	30 szt.	8.5 zł	255 zł
5	50 szt.	8 zł	400 zł
10	100 szt.	7.5 zł	750 zł

Czym jest Waklert 150?

Waklert służy do promowania czuwania i poprawy koncentracji. Jest popularny wśród osób wykonujących prace wymagające wysokiego poziomu koncentracji. Przykłady obejmują pilotów, kontrolerów ruchu lotniczego, wojskowych sił specjalnych, studentów medycyny i dyrektorów biznesowych. Tabletkę Waklert stosuje się w celu zmniejszenia nadmiernej senności spowodowanej bezdechem sennym, narkolepsją lub zaburzeniami snu związanymi z pracą zmianową. Waklert można również stosować do celów niewymienionych w tym przewodniku po lekach.

Jak działa Waklert 150?

Waklert zawiera aktywny składnik znany jako Armodafinil, który jest enancjomerem R modafinilu, który jest mieszaniną 1: 1 enancjomerów R i S. Armodafinil tworzy pochodną modafinilu o podobnych skutkach ubocznych i jest nieco silniejszy niż modafinil. Pomimo tego samego okresu półtrwania porównanie równoważnych dawek 200 mg modafinilu i armodafinilu u ludzi ujawniło, że armodafinil wspiera wyższe stężenie w osoczu 6-14 godzin po podaniu niż związek modafinilu z dłuższym utrzymaniem czujności 8-10 godzin. Modafinil jest dobrze znany ze swojej zdolności do zwiększania ogólnej wydajności. Utrzymuje nas w stanie czuwania i czujności poprzez zwiększenie poziomu dopaminy, noradrenaliny i oreksyny w mózgu. Pomimo popularności modafinilu niewiele osób zdaje sobie sprawę z silniejszego brata modafinilu, armodafinilu. Armodafinil jest czystym R-modafinilem, który jest uważany za najbardziej psychoaktywny z dwóch wersji modafinilu. W rzeczywistości istnieją znaczne różnice w działaniu tych dwóch związków. R-modafinil jest nieco silniejszy niż racemiczny modafinil na poziomie mikro. Waklert może działać poprzez zwiększenie ilości dopaminy (chemicznego neuroprzekaźnika, którego nerwy używają do komunikowania się ze sobą) w mózgu poprzez zmniejszenie wychwytu zwrotnego dopaminy do nerwów. Armodafinil został zatwierdzony przez FDA w czerwcu 2007 roku.

W jakim czasie Waklert zaczyna działać?

Jeśli używasz Waklert 150 do zaburzenia snu w pracy zmianowej, to stosuj go zgodnie z zaleceniem lekarza, zwykle raz dziennie na 1 godzinę przed rozpoczęciem pracy. Jeśli bierzesz Waklert w leczeniu narkolepsji lub OSAHS, prawdopodobnie możesz go przyjąć rano. Możesz przyjmować Waklert z jedzeniem lub bez. Waklert jest obecnie zatwierdzony przez FDA do leczenia nadmiernej senności w ciągu dnia związanej z obturacyjnym bezdechem sennym, narkolepsją i zaburzeniami pracy zmianowej. Jest powszechnie stosowany poza wskazaniami do leczenia zespołu nadpobudliwości z deficytem uwagi, zespołu przewlekłego zmęczenia i dużego zaburzenia depresyjnego.

Kolejną zaletą tego leku jest działanie wzmacniające funkcje poznawcze. Wzmacnia:

Funkcje mózgu
Motywacja
Kreatywność
Pamięć
Umiejętności poznawcze

Czy lek powoduje jakieś skutki uboczne?

Skutki uboczne są spowodowane najczęściej przedawkowaniem leku i są niezwykle rzadkie. Niekiedy jednak może pojawić się:

Szybkie nieregularne bicie serca.
Podniecenie,
Depresja,
Omamy,
Rzadkie myśli samobójcze
Inne działania niepożądane

Zadzwoń do lekarza rodzinnego lub poproś o pomoc medyczną na wypadek pojawienia się któregokolwiek z wymienionych poniżej działań niepożądanych. Czasami może pojawić się też:

Ból głowy
Suchość w ustach
Problemy ze snem
Rozstrój żołądka
Zawroty głowy

O czym należy pamiętać przed przyjęciem leku?

Przed połknięciem Waklert powiedz lekarzowi ogólnemu, jeśli masz uczulenie na ten lek lub uczulenie na modafinil, lub masz inne alergie. Ten środek zaradczy może obejmować nieaktywną recepturę, która może wywoływać reakcje alergiczne lub inne problemy. Przed spożyciem Waklert opowiedz lekarzowi historię choroby, a zwłaszcza jeśli miałeś dolegliwości serca, takie jak:

Nieregularny rytm serca
Atak serca
Ból w klatce piersiowej
Problem zastawki mitralnej
Powiększone serce

Waklert i alkohol nie powinny się mieszać. Podczas gdy Waklert stara się zwiększyć czujność pacjenta, alkohol powoduje senność, co negatywnie wpływa na skuteczność leku. Łączenie Waklert lub Armodafinil z innymi substancjami zmieniającymi zdanie może powodować poważne zamieszanie, wymioty, zaciemnienia i brak koordynacji. Leki, które mogą zmniejszać skuteczność w przypadku przyjmowania razem z Waklert, to:

Triazolam (Halcion)
Midazolam (werset
Climara, Estrace, Menostar, Estraderm w lekach antykoncepcyjnych (etynyloestradiol)
Cyklosporyna (Sandimmune)

Jakie jest dawkowanie Waklert?

Normalna dawka Waklert to tabletka 150 mg, którą należy przyjmować wcześnie rano. Możesz wziąć ten lek z wodą. W przypadku, gdy użytkownik przedawkuje lek i przechodzi ostre objawy trudności w oddychaniu lub omdleniu, powinien zadzwonić natychmiast do swojego lekarza. Jeśli zbliża się czas snu, pomiń pominiętą dawkę i spożyj tylko dzienną dawkę. Unikaj spożywania dwóch tabletek jednocześnie lub dodatkowych dawek. Dorośli i młodzież w wieku 17 lat i starsza - 200 miligramów (mg) raz dziennie, rano. W razie potrzeby lekarz może zwiększyć dawkę. Nastolatki i dzieci poniżej 17 roku życia - sposób użycia i dawkę musi ustalić lekarz. Przechowuj lek w zamkniętym pojemniku w temperaturze pokojowej, z dala od ciepła, wilgoci i bezpośredniego światła. Chronić przed zamarzaniem. Trzymać z dala od dzieci.

Waklert- tłumaczenie ulotki dołączonej do produktu

Tabletki Armodafinilu
Waklert

Forma dozowania: tabletki

Skład:
każda niepowlekana tabletka Waklert 50 zawiera 50 mg armodafinilu
każda niepowlekana tabletka Waklert 150 zawiera 150 mg armodafinilu
każda niepowlekana tabletka Waklert 250 zawiera 250 mg armodafinilu

Wskazania:
Waklert jest wskazany u pacjentów z nadmierną sennością związaną z bezdechem sennym (OSAHS), narkolepsją i zaburzeniami snu.

W OSAHS Waklert wskazany jest jako uzupełnienie standardowego leczenia leżącego u podstaw niedrożności. Jeśli dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych (CPAP) jest już leczone, należy uzyskać maksymalny efekt leczenia przez odpowiedni okres czasu, przed zainicjowaniem stosowania Waklert. Jeśli Waklert jest używany łącznie z CPAP, konieczna jest okresowa ocena zgodności z CPAP.

We wszystkich przypadkach bardzo ważna jest ostrożność w diagnozowaniu i leczeniu leżących u podstaw zaburzeń snu. Lekarze powinni mieć świadomość, że u niektórych pacjentów może występować więcej niż jedno zaburzenie snu, które przyczynia się do ich nadmiernej senności.

Skuteczność tabletek armodafinilu w długotrwałym stosowaniu (ponad 12 tygodni) nie była oceniana w badaniach kontrolnych z placebo.

Dawkowanie i podawanie
Zespół snu strukturalnego/bezdech senny (OSAHS) i narkolepsja:
Zalecana dawka leku Waklert dla pacjentów z OSAHS lub narkolepsją wynosi 150 mg lub 250 mg podawana jako pojedyncza dawka rano. Dawka 250 mg na dobę (w jednej dawce) była dobrze tolerowana, ale nie ma jednoznacznych dowodów na to daje ona dodatkowe korzyści w stosunku do dawki 150 mg/dobę

Zmiany snu podczas pracy zmianowej (SWSD).
Zalecana dawka Waklert dla pacjentów z SWSD wynosi 150 mg podawane codziennie około 1 godzinę przed rozpoczęciem zmiany roboczej.

Należy rozważyć dostosowanie dawki w przypadku jednoczesnego przyjmowania leków będących substratami CYP3A4/5. takich jak steroidowe środki antykoncepcyjne, triazolam i cyklosporyna.

Leki, które są w dużej mierze wydalane przez metabolizm CYP2C19, takie jak diazepam, propranolol i fenytoina, mogą wydłużyć czas eliminacji po jednoczesnym podaniu z Waklert i może wymagać zmniejszenia dawki oraz monitorowania toksyczności.

Osoby w podeszłym wieku:
bezpieczeństwo i skuteczność tabletek armodafinilu u osób w wieku powyżej 65 lat nie zostało ustalone. U pacjentów w podeszłym wieku eliminacja armodafinilu i jego metabolitów może zostać zmniejszona w wyniku starzenia się. Dlatego należy rozważyć zastosowanie niższych dawek w tej populacji

Zastosowanie pediatryczne:
bezpieczeństwo i skuteczność stosowania armodafinilu u osób poniżej 17 lat nie zostało ustalone. Poważną wysypkę obserwowano u dzieci i młodzieży otrzymujących modafinil.

Zapalenie wątroby:
u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, z cynozą lub bez cynozy, należy przyjmować armodafinil w zmniejszonej dawce.

Zaburzenia czynności nerek:
Brak wystarczających informacji do ustalenia bezpieczeństwa i skuteczności dawkowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

Przeciwwskazania:
U pacjentów ze znaną nadwrażliwością na modafinil i armodafinil lub ich nieaktywne składniki.

Ostrzeżenia i środki:
Zgłaszano ciężką wysypkę wymagającą hospitalizacji i przerwania leczenia u dorosłych i dzieci w związku ze stosowaniem modafinilu, racemicznej mieszaniny modafinilu S i R (ten ostatni to armodafinil).

Armodafinil nie był badany u pacjentów pediatrycznych w żadnych warunkach i nie jest zatwierdzony do stosowania u dzieci i młodzieży z jakiegokolwiek powodu.

W badaniach klinicznych modafinilu (racemat) częstość występowania wysypki powodującej przerwanie leczenia wynosiła około 0,8% u dzieci i młodzieży (wiek <17 lat). Do tych wysypek zaliczono 1 przypadek możliwego zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) i 1 przypadek pozornej wielonarządowej reakcji nadwrażliwości. Zgłoszono też kilka przypadków gorączki i innych nieprawidłowości (np. wymioty, leukopenia). Mediana czasu na wysypkę, która spowodowała przerwanie leczenia, wyniosła 13 dni. Nie zaobserwowano takich przypadków wśród 380 pacjentów pediatrycznych otrzymujących placebo. W badaniach klinicznych modafinilu u dorosłych nie zgłoszono poważnych wysypek skórnych. Rzadkie przypadki ciężkiej lub zagrażającej życiu wysypki, w tym SJS, toksyczna nekroliza naskórka (TEN) i wysypka narkotykowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS) były zgłaszane u dorosłych i dzieci na całym świecie po wprowadzeniu środka do obrotu. Współczynnik zgłaszania TEN i SJS związanych ze stosowaniem modafinilu, który jest ogólnie uznawany za niedoszacowany ze względu na zaniżanie raportów, przekracza wskaźnik zapadalności w tle. Szacunkowy wskaźnik częstości występowania tych poważnych reakcji skórnych w populacji ogólnej wynosi od 1 do 2 przypadków na milion.

W badaniach klinicznych armodafinilu u dorosłych nie odnotowano poważnych wysypek skórnych. Ponieważ jednak armodafinil jest izomerem R racemicznego modafinilu, nie można wykluczyć podobnego ryzyka poważnej wysypki po jego zastosowaniu.

Nie są znane czynniki ryzyka wystąpienia lub nasilenia wysypki związanej z modafinilem lub armodafinilem. Prawie wszystkie przypadki ciężkiej wysypki związanej z modafinilem wystąpiły w ciągu 1 do 5 tygodni po rozpoczęciu leczenia. Jednak pojedyncze przypadki zgłaszano po długotrwałym leczeniu (np. 3 miesiące). W związku z tym nie można polegać na czasie trwania terapii jako sposobie przewidywania potencjalnego ryzyka pojawienia się wysypki.

Chociaż w przypadku armodanfilu występują wysypki, nie można przewidzieć, które z nich okażą się poważne. W związku z tym armodafinil należy zwykle odstawiać przy pierwszych objawach wysypki, chyba że wyraźnie nie jest ona związana z przyjmowaniem leku. Przerwanie leczenia nie może zapobiec wysypce, która może zagrażać życiu, trwale unieruchomić lub zniekształcić.

Jeden poważny przypadek obrzęku naczynioruchowego i jeden przypadek nadwrażliwości (z wysypką, dysfagią i skurczem oskrzeli) zaobserwowano wśród 1595 pacjentów leczonych armodafinilem. Pacjentom należy zalecić przerwanie leczenia i natychmiastowe zgłoszenie lekarzowi wszelkich objawów wskazujących na obrzęk naczynioruchowy lub anafilaksję (np. obrzęk twarzy, oczu, warg, języka lub krtani, trudności w połykaniu lub oddychaniu, chrypka).

Reakcje nadwrażliwości na narządy, w tym co najmniej jedno zgon po wprowadzeniu do obrotu, wystąpiły w ścisłym związku czasowym (mediana czasu do wykrycia 13 dni) od rozpoczęcia przyjmowania modafinilu. Nie można wykluczyć podobnego ryzyka reakcji nadwrażliwości wielonarządowych na armodafinil.

Chociaż liczba zgłoszeń była ograniczona, reakcje nadwrażliwości na wiele narządów mogą być przyczyną hospitalizacji lub mogą stanowić zagrożenie dla życia. Nie są znane czynniki pozwalające przewidzieć ryzyko wystąpienia lub nasilenia reakcji nadwrażliwości narządów związanych z modafinilem. Objawy tego zaburzenia były zróżnicowane: jednak pacjenci zwykle, choć nie wyłącznie, mieli gorączkę i wysypkę związaną z zajęciem innych narządów. Inne powiązane objawy obejmowały zapalenie wątroby, nieprawidłowości w testach czynności wątroby, zaburzenia hematologiczne (np. eozynofilia, leukopenia, trombocytopenia), świąd i osłabienie. Ponieważ nadwrażliwość wielonarządowa ma zmienną ekspresję, mogą wystąpić inne objawy i oznaki narządu, nie odnotowane tutaj.

W przypadku podejrzenia reakcji nadwrażliwości wielonarządowej należy przerwać stosowanie armodafinilu w tabletkach. Chociaż nie ma doniesień o przypadkach wrażliwości krzyżowej na inne leki wywołujące ten zespół, doświadczenia związane z lekami związanymi z nadwrażliwością wielonarządową wskazywałyby na to.

Pacjentów z nienormalnym poziomem senności przyjmujących tabletki armodafinilu należy poinformować, że ich poziom czuwania może nie powrócić do normy. Pacjentów z nadmierną sennością, w tym przyjmujących tabletki armodafinilu, należy często poddawać ponownej ocenie pod kątem stopnia snu i, w stosownych przypadkach, doradzać im, aby unikali prowadzenia pojazdów i innych potencjalnie niebezpiecznych działań. Lekarze przepisujący lek powinni również zdawać sobie sprawę, że pacjenci mogą nie rozpoznać senności, dopóki nie zostaną bezpośrednio o nią zapytani lub pojawi się podczas określonych czynności.

Zgłaszano niepożądane działania psychiatryczne u pacjentów leczonych modafinilem i armodafinilem, które są ze sobą ściśle powiązane. Dlatego oczekuje się, że częstość występowania i rodzaj objawów psychicznych związanych z armodanfilem będzie zbliżona do częstości występowania i rodzaju tych zdarzeń w przypadku modafinilu.

Zdarzenia niepożądane, po wprowadzeniu do obrotu, związane ze stosowaniem modafinilu obejmowały manię, urojenia, halucynacje, myśli i agresje samobójcze. Wielu, ale nie wszyscy pacjenci mieli wcześniej wywiad psychiatryczny. Jeden ze zdrowych mężczyzn-ochotników wykazywał urojenia paranoidalne i halucynacje słuchowe w związku z wieloma codziennymi dawkami 600 mg modafinilu i zakłóceniami snu. Nie stwierdzono dowodów psychozy po 36 godzinach od odstawienia leku.

W kontrolnym badaniu zgłaszano niepokój, pobudzenie i nerwowość. Było to przyczyną częstszego przerywania leczenia u pacjentów przyjmujących armodafinil w porównaniu do placebo. W badaniach kontrolnych również depresja była przyczyną częstszego przerywania leczenia u pacjentów przyjmujących armodafinil w porównaniu do placebo. W badaniach klinicznych zaobserwowano dwa przypadki myśli samobójczych. Należy zachować ostrożność, gdy tabletka armodafinilu jest podawana pacjentom z historią psychozy, depresji lub manii. Jeśli objawy psychiczne wystąpią w związku z podawaniem tabletek armodafinilu, należy rozważyć odstawienie tabletek.

Tabletki armodafinilu powinny być stosowane tylko u pacjentów, u których przeprowadzono pełną ocenę nadmiernej senności i u których rozpoznano narkolepsję, OSAHS i/lub SWSD został wykonany zgodnie z kryteriami diagnostycznymi ICSD lub DSM. Taka ocena zazwyczaj składa się z pełnej historii i badań i może być uzupełniona testami w warunkach laboratoryjnych. Niektórzy pacjenci mogą mieć więcej niż jedno zaburzenie snu przyczyniające się do ich nadmiernej senności (np. OSAHS i SWSD zbiegają się u tego samego pacjenta).

W OSAHS tabletki armodafinilu wskazane są jako uzupełnienie standardowego leczenia leżącej u podstaw niedrożności. Jeśli ciągłe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych (CPAP) jest leczone u pacjenta, należy podjąć maksymalne wysiłki w celu zaleczenia CPAP przez odpowiedni okres czasu przed rozpoczęciem przyjmowania tabletek armodafinilu. W przypadku jednoczesnego stosowania tabletek armodafinilu z CPAP konieczna jest okresowa ocena zgodności CPAP.
 
Chociaż nie wykazano, aby tabletki armodafinilu powodowały zaburzenia czynnościowe, należy ostrzec pacjentów przed prowadzeniem samochodu lub innego niebezpiecznego urządzenia, dopóki nie będą mieć wystarczającej pewności, że leczenie tabletkami armodafinilu nie wpłynie negatywnie na ich zdolność do angażowania się w takie działania.

Tabletek armodafinilu nie oceniano ani nie stosowano w znaczącym stopniu u pacjentów po zawale mięśnia sercowego lub z niestabilną dławicą piersiową, dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia takich pacjentów.

W badaniach klinicznych modafinilu ból w klatce piersiowej, kołatanie serca, duszność i przemijające niedokrwienne zmiany w EKG obserwowano u trzech osób w związku z przerostem lewej komory. Zaleca się, aby nie stosować tabletek armodafinilu u pacjentów z przerostem lewej komory lub u pacjentów z wypadnięciem zastawki mitralnej, którzy doświadczyli tego zespołu podczas wcześniejszego odzyskiwania stymulantów CNS. Objawy zespołu wypadnięcia zastawki mitralnej obejmują między innymi niedokrwienne zmiany w EKG, ból w klatce piersiowej lub arytmię. Jeśli wystąpi jakikolwiek z tych objawów, należy rozważyć badanie serca.

Monitorowanie ciśnienia krwi w krótkoterminowych (<3 miesiące) kontrolnych badaniach wykazało niewielki średni wzrost średniego skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi u pacjentów otrzymujących tabletki armodafinilu w porównaniu z placebo (od 1,2 do 4,3 mm Hg w różnych grupach eksperymentalnych). Nieco większy odsetek pacjentów przyjmujących tabletki armodafinilu wymagało nowego lub zwiększonego stosowania leków przeciw nadciśnieniowych (2,9%) w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo (1,8%). Zwiększone monitorowanie ciśnienia krwi może być odpowiednie u pacjentów przyjmujących armodafinil w tabletkach.

Skuteczność steroidowych środków antykoncepcyjnych może być zmniejszona w przypadku stosowania z armodafinilem w tabletkach i przez miesiąc po zakończeniu leczenia. Zaleca się stosowanie alternatywnych metod antykoncepcji u pacjentek leczonych tabletkami armodafinilu jeszcze przez miesiąc po zakończeniu leczenia lekami z armodafinilem.

Stężenia cyklosporyny we krwi mogą być zmniejszone w przypadku stosowania armodafinilu w tabletkach. W przypadku jednoczesnego stosowania tych leków należy rozważyć monitorowanie stężeń cyklosporyny w krążeniu i odpowiednie dostosowanie dawki cyklosporyny.

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, z marskością wątroby lub bez, armodafinil w tabletkach należy podawać w zmniejszonej dawce.

Brak wystarczających informacji do ustalenia bezpieczeństwa i skuteczności dawkowania u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek.

U pacjentów w podeszłym wieku eliminacja armodafinilu i jego metabolitów może być zmniejszona w wyniku starzenia się. Dlatego należy rozważyć zastosowanie niższych dawek w tej populacji.

Pacjentów należy poinformować, że może być niezwykle ważne, aby kontynuowali wcześniej przepisane leczenie (np. pacjenci z OSAHS otrzymujący CPAP powinni nadal to robić).

Pacjentów należy poinformować o konieczności konsultacji z lekarzem przyjmowania lub planowania przyjmowania jakichkolwiek leków na receptę lub dostępnych bez recepty, ze względu na możliwość interakcji między armodafinilem a innymi lekami.

Pacjentów należy poinformować, że stosowanie armodafinilu w połączeniu z alkoholem nie było badane. Należy poinformować pacjentów, że ostrożne jest unikanie spożywania alkoholu podczas przyjmowania tabletek armodafinilu.

Pacjentom należy zalecić przerwanie przyjmowania tabletek armodafinil i powiadomienie lekarza, jeśli wystąpi wysypka, pokrzywka, owrzodzenie jamy ustnej, pęcherze, łuszczenie się skóry, problemy z przełykaniem lub oddychaniem lub podobne objawy alergiczne.

W badaniach monitorowano parametry hematologiczne i analizę moczu. Średnie poziomy gamma glutamylotransferazy (GGT) i fosfatazy alkalicznej (AP) były wyższe po podaniu tabletek armodafinilu, ale nie w grupie placebo. Jednak niewielu pacjentów miało podwyższenie GGT lub AP poza normalnym zakresem. Nie stwierdzono różnic w aminotransferazie alaninowej, aminotransferazie asparaginianowej, białku całkowitym, albuminie lub bilirubinie całkowitej, chociaż zdarzały się rzadkie przypadki zwiększenia aktywności AST i/lub ALT. Pojedynczy przypadek łagodnej pancytopenii zaobserwowano po 35 dniach leczenia i ustąpił po odstawieniu leku. W badaniach klinicznych zaobserwowano niewielki średni spadek stężenia kwasu moczowego w surowicy w porównaniu z placebo. Znaczenie kliniczne tego odkrycia jest nieznane.

Chociaż nadużywanie armodafinilu nie zostało specjalnie zbadane, jego potencjalne nadużywanie jest podobne do tego, jakie ma modafinil. U ludzi modafinil wywołuje efekty psychoaktywne i euforyczne, zmiany nastroju, percepcji, myślenia i uczuć typowe dla innych stymulantów CNS. W badaniach in vitro modafinil wiąże się z miejscem wychwytu zwrotnego dopaminy i powoduje wzrost zewnątrzkomórkowego stężenia dopaminy, ale nie powoduje wzrostu uwalniania dopaminy. W niektórych badaniach modafinil był również częściowo oznaczony jako stymulant. Lekarze powinni uważnie obserwować pacjentów, szczególnie tych, którzy w przeszłości używali narkotyków i/lub stymulantów (np. metylofenidat, amfetamina lub kokaina). Należy obserwować pacjentów pod kątem przypadków niewłaściwego używania lub nadużywania (np. zwiększania dawek lub zachowań związanych z poszukiwaniem narkotyków).

Potencjał nadużywania modafinilu (200, 400 i 800 mg) oceniono w odniesieniu do metylofenidatu (45 i 90 mg) w badaniu stacjonarnym z udziałem osób doświadczających nadużywania narkotyków. Wynik tego badania klinicznego wykazał, że modafinil wywiera działanie psychoaktywne i euforyczne podobnie jak inne stymulanty CNS (metylofenidat).

Ciąża i laktacja
Armodafinil należy stosować wyłącznie w okresie ciąży, jeżeli potencjalna korzyść uzasadnia potencjalne ryzyko dla płodu. Pacjentkom należy zalecić powiadomienie lekarza, jeśli zajdzie w ciążę lub zamierza zajść w ciążę podczas terapii. Należy ostrzec pacjentkę przed potencjalnym zwiększonym ryzykiem zajścia w ciążę podczas stosowania steroidowych środków antykoncepcyjnych (w tym wszczepialnych środków antykoncepcyjnych) z tabletkami armodafinilu i miesiąc po zakończeniu leczenia.

Wpływ armodafinilu na poród u ludzi nie był badany.

Nie wiadomo, czy armodafinil lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Ponieważ wiele leków przenika do mleka ludzkiego, należy zachować ostrożność podczas podawania tabletek armodafinilu kobietom karmiącym.

Interakcje z lekami:
Ze względu na częściowe zaangażowanie enzymów CYP3A w metaboliczną eliminację armodafinilu, jednoczesne podawanie silnych induktorów CYP3A4/5 (np. karbamazepiny, fenobarbitalu, ryfampiny) lub inhibitorów CYP3A4/5 (np. ketokonazolu, erytromycyny) może zmieniać stężenie armodafinilu we krwi.

Dane in vitro wykazały, że armodafinil wykazuje słabą odpowiedź indukcyjną na CYP1A2 i prawdopodobnie CYP3A, w sposób zależny od stężenia oraz wykazały, że armodafinil odwracalnie hamuje aktywność CYP2C19. Jednak w badaniu interakcji przeprowadzonym z kofeiną nie zaobserwowano klinicznie wpływu na aktywność CYP1A2.

Przewlekłe podawanie tabletek armodafinilu powodowało umiarkowaną indukcję aktywności CYP3A. Dlatego skuteczność leków będących substratami dla enzymów CYP3A (np. cyklosporyna, etynyloestradiol, midazolam i triazolam) może być zmniejszona po rozpoczęciu jednoczesnego leczenia tabletkami armodafinilu. Po jednoczesnym podaniu armodafinilu z midazolamem zaobserwowano zmniejszenie o 32% ekspozycji ogólnoustrojowej midazolamu. Może być konieczne dostosowanie dawki.

Takie efekty (zmniejszone stężenia) obserwowano również po jednoczesnym podawaniu modafinilu z cyklosporyną, etynyloestradiolem i triazolamem.

Podanie tabletek armodafinilu spowodowało umiarkowane zahamowanie aktywności CYP2C19. Dlatego może być konieczne zmniejszenie dawki w przypadku niektórych leków, które są substratami dla CYP2C19 (np. fenytoina, diazepam, propranolol, omeprazol i klomipramina), jeśli są stosowane jednocześnie z tabletką armodafinilu. Zwiększenie ekspozycji o 40% zaobserwowano po jednoczesnym podaniu armodafinilu z omeprazolem.

Dane specyficzne dla interakcji armodafinilu z innymi lekami działającymi na CNS nie są dostępne. Jednak dostępne informacje dotyczące interakcji modafinilu z lekami powinny mieć zastosowanie także do armodafinilu.

Jednoczesne podawanie modafinilu z metylofenidatem lub dekstroamfetaminą nie spowodowało znaczących zmian w profilu farmakokinetycznym modafinilu ani któregokolwiek ze stymulantów, mimo że wchłanianie modafinilu było opóźnione o około godzinę.

Jednoczesne stosowanie modafinilu i klomipraminy nie zmieniały profilu farmakokinetycznego żadnego z leków: jednak jeden przypadek zwiększonego poziomu klomipraminy i jej aktywnego metabolitu demetyloklomipraminy zgłoszono u pacjenta z narkolepsją podczas leczenia modafinilem.

Dane specyficzne dla interakcji armodafinilu lub modafinilu z lekami z inhibitorami monoaminooksydazy (MAO) nie są dostępne. Dlatego należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania inhibitorów MAO i tabletek armodafinilu.

Dane specyficzne dla interakcji armodafinilu z innymi lekami nie są dostępne. Dostępne informacje dotyczące interakcji modafinilu powinny jednak dotyczyć armodafinilu. Jednoczesne podawanie modafinilu z warfaryną nie spowodowało znaczących zmian w profilach farmakokinetycznych R- i S-warfaryny. Ponieważ jednak w tym badaniu przetestowano tylko jedną dawkę warfaryny, nie można wykluczyć interakcji farmakodynamicznych. Dlatego należy rozważyć częstsze monitorowanie czasów protrombinowych/INR za każdym razem, gdy tabletka armodafinilu jest podawana jednocześnie z warfaryną.

Skutki uboczne:
Najczęstsze zdarzenia niepożądane zgłaszane przez pacjentów (>5%) leczonych armodafinilem to ból głowy, nudności, zawroty głowy i bezsenność.

Zdarzeniami niepożądanymi obserwowanymi po zastosowaniu armodafinilu (u >1% pacjentów) były: kołatanie serca, biegunka, suchość w ustach, niestrawność, ból w nadbrzuszu, zaparcia, wymioty, luźne stolce, zmęczenie, pragnienie, choroba grypopodobna, ból, gorączka, alergia sezonowa, zwiększenie gamma-glutamylotransferazy, przyspieszenie akcji serca, anoreksja, zmniejszony apetyt, zaburzenia uwagi, drżenie, migrena, lęk, depresja, pobudzenie, nerwowość, obniżony nastrój, wielomocz, duszność, wysypka, kontaktowe zapalenie skóry, nadmierna potliwość itp.

Przedawkowanie:
W badaniach klinicznych armodafinilu w tabletkach nie zgłoszono przedawkowania.

Objawy przedawkowania tabletek armodafinilu mogą być podobne do objawów modafinilu. Przedawkowanie w badaniach klinicznych modafinilu obejmowało pobudzenie, bezsenność oraz nieznaczne lub umiarkowane zwiększenie parametrów hemodynamicznych. Po wprowadzeniu do obrotu modafinilu nie było doniesień o śmiertelnym przedawkowaniu samego modafinilu (dawki do 12 gramów). Przedawkowanie wielu leków, w tym modafinilu, doprowadziło do zgonu. Objawy obejmowały najczęściej (towarzyszące przedawkowaniu modafinilu, samego lub w skojarzeniu z innymi lekami); bezsenność; objawy ośrodkowego układu nerwowego, takie jak niepokój, dezorientacja, splątanie, pobudzenie i omamy; zmiany trawienne, takie jak nudności i biegunka; oraz zmiany sercowo-naczyniowe, takie jak tachykardia, bradykardia, nadciśnienie i ból w klatce piersiowej.

Nie ma swoistego antidotum na toksyczne skutki przedawkowania tabletek armodafinilu. W przypadku takiego przedawkowania należy leczyć przede wszystkim poprzez leczenie podtrzymujące, w tym monitorowanie układu krążenia. Jeśli nie ma przeciwwskazań, należy rozważyć wywołane wymioty lub płukanie żołądka. Brak danych sugerujących przydatność dializy lub zakwaszenia moczu lub alkalizacji w zwiększaniu eliminacji leku.

Farmakologia kliniczna:
Armodafinil jest środkiem promującym czuwanie.

Mechanizm akcji
Dokładne mechanizmy, za pomocą których armodafinil (enancjomer R) lub modafinil (mieszanina enancjomerów R i S) promują czuwanie, nie są znane. Zarówno armodafinil, jak i modafinil wykazały, w badanym zakresie, podobne właściwości farmakologiczne w nieklinicznych badaniach na zwierzętach i badaniach in vitro.

W farmakologicznie istotnych stężeniach armodafinil nie wiąże się ani nie hamuje kilku receptorów i enzymów potencjalnie istotnych dla regulacji snu/czuwania, w tym dla serotoniny, dopaminy, adenozyny, galaniny, melatoniny, melanokortyny, oreksyny-1, PACAP lub benzodiazepiny lub transporterów dla GABA, serotoniny, noradrenaliny i choliny lub fosfodiesterazy(VI), COMT, transaminazy GABA i hydroksylazy tyrozynowej. Modafinil nie hamuje aktywności MAO-B ani fosfodiesteraz II-IV.

Armodafinil nie jest agonistą receptora dopaminy działającym bezpośrednio lub pośrednio. Jednak in vitro zarówno armodafinii, jak i modafinil wiążą się z transporterem dopaminy i hamują wychwyt zwrotny dopaminy. W przypadku modafinilu aktywność ta została powiązana in vivo ze zwiększonymi pozakomórkowymi poziomami dopaminy w niektórych obszarach mózgu zwierząt. U genetycznie zmodyfikowanych myszy pozbawionych transportera dopaminy (DAT) modafinil nie wykazywał aktywności pobudzającej, co sugeruje, że aktywność ta była zależna od DAT. Jednak pobudzające działania modafinilu, w przeciwieństwie do amfetaminy, nie były antagonizowane przez haloperidol będący antagonistą receptora dopaminowego u szczurów. Ponadto alfa-metylo-p-tyrozyna, inhibitor syntezy dopaminy, blokuje działanie amfetaminy, ale nie blokuje aktywności ruchowej indukowanej przez modafinil.

Armodafinil i modafinil mają działanie pobudzające podobne do środków sympatomimetycznych, w tym amfetaminy i metylofenolanu, chociaż ich profil farmakologiczny nie jest identyczny z profilem amin sympatomimetycznych. Oprócz efektów pobudzających i zdolności do zwiększania aktywności ruchowej u zwierząt, modafinil ma działanie psychoaktywne i euforyczne, wywołuje zmiany nastroju, percepcji, myślenia i uczuć typowe dla innych stymulantów CNS u ludzi.

W oparciu o badania niekliniczne, dwa główne metabolity modafinilu lub armodafinilu - kwas i sulfon - nie wydają się wpływać na właściwości aktywujące CNS związków macierzystych.

Farmakokinetyka
Aktywnym składnikiem tabletek armodafinilu jest armodafinil, który jest enancjomerem modafinilu. Tabletki armodafinilu wykazują kinetykę liniową niezależną od czasu po podaniu pojedynczej i wielokrotnej dawki doustnej. Zwiększenie ekspozycji ogólnoustrojowej jest proporcjonalne w zakresie dawek od 50 do 400 mg. Nie obserwowano zależnej od czasu zmiany kinetyki przez 12 tygodni dawkowania. Pozorny stan stacjonarny tabletek armodafinilu został osiągnięty w ciągu 7 dni od podania. W stanie stacjonarnym ekspozycja ogólnoustrojowa na tabletki armodafinilu jest 1,8 razy większa niż ekspozycja obserwowana po pojedynczej dawce. Profile stężenia w czasie czystego enancjomeru R po podaniu 50 mg tabletek armodafinilu lub 100 mg modafinilu są prawie nałożone.

Armodafinil jest łatwo wchłaniany po podaniu doustnym. Bezwzględna dostępność biologiczna po podaniu doustnym nie została określona z powodu nierozpuszczalności armodafinilu w wodzie, co wykluczało podawanie dożylne. Maksymalne stężenie w osoczu jest osiągane po około 2 godzinach na czczo. Wpływ pokarmu na ogólną dostępność biologiczną tabletek armodafinilu jest uważany za minimalny; jednak czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia (tmax) może być opóźniony o około 2-4 godziny w przypadku zażycia po posiłku. Ponieważ opóźnienie tmax jest również związane z podwyższonym poziomem w osoczu w późniejszym czasie, jedzenie może potencjalnie wpływać na początek i przebieg działania farmakologicznego tabletek armodafinilu.

Pozorna objętość dystrybucji armodafinilu wynosi około 42 l. Dane specyficzne dla wiązania armodafinilu z białkami nie są dostępne. Jednak modafinil jest umiarkowanie związany z białkami osocza (około 60%), głównie z albuminami. Możliwość interakcji tabletek armodafinilu z lekami silnie związanymi z białkami jest uważana za minimalną.

Dane in vitro i in vivo pokazują, że armodafinil podlega deaminacji hydrolitycznej, S-oksydacji i hydroksylacji pierścienia aromatycznego, a następnie sprzężeniu produktów hydroksylowanych. Hydroliza amidowa jest najważniejszym szlakiem metabolicznym, a następne znaczenie ma tworzenie sulfonu przez cytochrom P450 (CYP) 3A4/5. Inne produkty utleniające powstają zbyt wolno in vitro, aby umożliwić identyfikację odpowiedzialnego enzymu(ów). Tylko dwa metabolity osiągają znaczące stężenia w osoczu (tj. kwas R-modafinilu i sulfon modafinilu).

Dane specyficzne dla dyspozycji armodafinilu nie są dostępne. Jednak modafinil jest wydalany głównie przez metabolizm (w wątrobie), a mniej niż 10% macierzystego związku jest wydalane z moczem. Łącznie 81% podanej radioaktywności wykryto w 11 dni po przyjęciu dawki, głównie w moczu (80% vs. 1,0% w kale).

Po doustnym podaniu tabletek armodafinilu, wykazuje on wyraźny monoekspensacyjny wzrost od maksymalnego stężenia w osoczu. Pozorny czas rozpadu t1/2 wynosi około 15 godzin. Eliminacja po doustnym podaniu tabletek armodafinilu wynosi około 33 ml/min.

Istnienie wielu szlaków metabolizmu armodafinilu, a także fakt, że szlak niezwiązany z CYP jest najszybszy jego metabolizowaniu, sugeruje, że istnieje małe prawdopodobieństwo istotnego wpływu na ogólny profil farmakokinetyczny tabletek armodaflnilu z powodu hamowania CYP przez jednoczesne stosowanie innych leków.

Dane in vitro wykazały, że armodafinil wykazuje słabą odpowiedź indukcyjną na CYP1A2 i prawdopodobnie CYP3A w sposób zależny od stężenia oraz że działanie CYP2C19 jest odwracalnie hamowane przez armodafinil. Nie wpływał on też na inne czynności CYP. Badanie in vitro wykazało, że armodafinil jest substratem glikoproteiny P.

Przewlekłe podawanie tabletek armodafinilu w dawce 250 mg zmniejszało ogólnoustrojową ekspozycję na midazolam o 32% i 17% po pojedynczych dawkach doustnych (5 mg) i dożylnych (2 mg), co sugeruje, że podawanie armodafinilu w umiarkowany sposób indukuje aktywność CYP3A. Leki będące substratami CYP3A4/5, takie jak cyklosporyna, mogą wymagać dostosowania dawki.

Przewlekłe podawanie tabletek armodafinilu w dawce 250 mg nie wpłynęło na farmakokinetykę kofeiny (200 mg), substratu sondy dla aktywności CYP1A2.

Jednoczesne podawanie pojedynczej dawki 400 mg tabletek armodafinilu z omeprazolem (40 mg) zwiększało ogólnoustrojową ekspozycję na omeprazol o około 40%, co wskazuje, że armodafinil umiarkowanie hamuje aktywność CYP2C19. Leki będące substratami dla CYP2C19 mogą wymagać zmniejszenia dawki.

Analiza farmakokinetyki populacyjnej sugeruje brak wpływu płci na farmakokinetykę armodafinilu.

Nieznaczny spadek (około 20%) oczyszczenia po podaniu doustnym (CL/F) modafinilu zaobserwowano w badaniu z pojedynczą dawką w dawce 200 mg u 12 pacjentów w średnim wieku 63 lat (zakres 53-72 lata), ale zmianę uznano za mało znaczącą klinicznie. W badaniu z wieloma dawkami (300 mg/dobę) u 12 pacjentów w średnim wieku 82 lat (zakres 67-87 lat), średnie poziomy modafinilu w osoczu były około dwa razy wyższe niż w przeszłości u dobranych młodszych pacjentów. Ze względu na potencjalny wpływ wielu jednocześnie przyjmowanych leków, którymi leczona była większość pacjentów, widoczna różnica w farmakokinetyce modafinilu może nie wynikać wyłącznie z efektów starzenia się. Jednak wyniki sugerują, że eliminacja modafinilu może być zmniejszona u osób starszych.

W badaniu dotyczącym pojedynczej dawki 200 mg modafinilu ciężka przewlekła niewydolność nerek (oczyszczenie kreatyniny <20 ml/min) nie wpływała znacząco na farmakokinetykę modafinilu.

Farmakokinetykę i metabolizm modafinilu badano u pacjentów z marskością wątroby (6 mężczyzn i 3 kobiety). Trzech pacjentów miało marskość w stopniu B lub B+, a 6 pacjentów miało marskość w stopniu C lub C+ (zgodnie z kryteriami oceny Childa-Pugha). Klinicznie 8 z 9 pacjentów miało żółtaczkę i wszyscy mieli wodobrzusze. U tych pacjentów eliminacja modafinilu zmniejszyła się o około 60%, a stężenie w stanie stacjonarnym zostało podwojone w porównaniu do normalnych pacjentów. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby dawkę tabletek armodafinilu należy zmniejszyć.

Niezgodności:
Nie zgłoszono.

Przechowywanie i obsługa:
Przechowywać w temperaturze pokojowej, chronić przed światłem i wilgocią. Trzymać poza zasięgiem dzieci.

Data przydatności:
Sprawdź datę ważności na etykiecie produktu. Nie używać po upływie terminu ważności.

Prezentacja:
Waklert50 / Waklert150 / Waklert250 jest dostępny w paskach po 10 tabletek.